Hayal

Sizin hiç kafatasınız kesildi mi? Bir pencere açıp beyninize ulaştılar mı? Hareket etse sizi aniden öldürecek bir tümörün beyninizin kıvrımlarında varlığıyla yaşamaya çalıştınız mı? Ben çalıştım. Bundan birkaç yıl önce dayanılmaz baş ağrıları, mide bulantıları, sürekli kusma isteğiyle dolu bir dönemim oldu. Uyumak istiyordum boyuna, çünkü ancak uyuduğumda ağrıyı duymuyordum. Çalıştığım yerde öğle arası bir saatti. Yarım saatlik yolu göze alıp geri kalan yarım saatte evde uyumak için arabama koştuğum günleri bilirim. Pek uzun sürmedi, kardeşten ileri bir dostum doktor olmasının verdiği güvenle mr çektirmemi tavsiye etti. Mr çekilir çekilmez olaylar kendiliğinden aktı. Hastaneye gidişim, uzman bir doktora görünüşüm, hastaneye yatışım, sabah erkenden uyandırılışım, kıyafetlerimi çıkarışım, ameliyat önlüğü giyişim, ameliyathaneye gidişim, narkozdan gözlerimi karartışım, kan ter içinde dudaklarım kupkuru uyanışım, açık kalp ameliyatı geçirmiş ve yaşadığını bağlandığı makine üzerindeki göstergeden anladığım hastalarla dolu yoğun bakımda kalışım, neden sonra servis odasına alınışım, kafamda bir sargıyla kalakalışım, ayakta duramayışım, yürüyemeyişim, ısrarla hayata tutunmaya çalışışım, nefes almaya dua edişim, doğan her günde güneşe dönüp minnettar bakışım. Bütün hepsini öylesine bir acı içerisinde ve öylesine hızlı yaşamıştım ki adeta ben, ben olmaktan çıkmış, bambaşka biri olmuştum. Tüm bunları yaşarken düşüncelerimi toplamam, adeta bir hayat muhasebesi yapmam, bir metamorfoz geçirme sürecimi sonraya saklayayım da o süreçte beni yaşama bağlayan tek isteğimi atlamayayım. Tüm bu süreçler yaşanırken, o acıları çekerken aklımda tek bir şey vardı, o hastaneden sapasağlam çıkmak. Ne kariyer, ne sosyal statü, ne para, ne itibar. Hiçbiri umurumda değildi. Hemen hepsi olmasa da olurdu hastane kapasından başım dik ayrıldıktan sonra. Çok sürmedi, öyle de ayrıldım hastaneden, eski beni bırakıp başkalaşan benin vücuduna girerek. Sizin hiç kafatasınız kesildi mi? Benimkini kestiler, beynimi temizlediler. Dayanamayacak gibi hissettiğim acılar yaşadım ama inadına yaşadım, hayata tutundum, tutunduğum bir 'şey' vardı. Zor muydu, hem de nasıl. Peki sizin hiç umudunuz kesildi mi? Hayallerinizi kırdılar mı?